هر چه باداباد
سه شنبه, ۴ آبان ۱۳۹۵، ۱۲:۴۹ ب.ظ
مثلِ کبریتـ کشیدن در باد
زندگی دشوار استـ
مَن خَلافـِ جهتـِ آبـ شِنا کردن را
مثل یک مُعجِزه باوَر دارمـ
آخرین دانه ی کبریتمـ را..
میکشمـ در باد
هَر چه باداباد :)
من ننوشت
بایگانی
- فروردين ۱۴۰۳ (۱)
- بهمن ۱۴۰۲ (۵)
- دی ۱۴۰۱ (۱)
- دی ۱۳۹۸ (۱)
- آذر ۱۳۹۸ (۵)
- مرداد ۱۳۹۷ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۱)
- دی ۱۳۹۶ (۲)
- آذر ۱۳۹۶ (۶)
- آبان ۱۳۹۶ (۳)
- آبان ۱۳۹۵ (۳)
آخرین مطالب
- ۰۳/۰۱/۰۲تارگت های 404
- ۰۲/۱۱/۲۲روزمرگی2
- ۰۲/۱۱/۱۹نمیدونم
- ۰۲/۱۱/۰۴روزمرگی 1
- ۰۲/۱۱/۰۳دو راهی
- ۰۲/۱۱/۰۳نمیدونم چی بذارم
- ۰۱/۱۰/۲۵برگشتم
- ۹۸/۱۰/۰۱نامش!
- ۹۸/۰۹/۲۸یک روز!
- ۹۸/۰۹/۲۵سهم من!
پیوندهای روزانه
پاسخ:
بسی ممنونم
بسی ممنونم
ولی خودم تازگی ها به این نکته پی بردم که گاهی این هر چه باداباد خیلی دردناکه!گاهی جوری اخرین کبریت توی باد خاموش میشه که میوفتی وسط دره ای تاریک و اصلا راه پس و پیشی نداری!
به عبارت دیگر : باداباد بادی بود مشرقی که نابود کرد اخرین لانه های غریبانه خوش باوریمان را
۱۵ آبان ۹۶ ، ۲۲:۳۸
محمدباقر قنبری نصرآبادی
محمدباقر قنبری نصرآبادی
آخرین دانهٔ کبریت را سرِ بزنگاه می‌کشیم و هر چه باداباد...
اونجایی که اگه نکشی، بعدها هزار بار افسوسش را می‌خوری!
آخرین دانه ی کبریتمـ را..
میکشمـ در باد
هَر چه باداباد :)
محشر بود!
آخرین دانه ی کبریتمـ را..
میکشمـ در باد
هَر چه باداباد :)
صدبار دیگه مرورش می‌کنم در ذهنم...